Distant in the fog, the moon’s sickle shines
With its blade caught inside a chimney-top,
While, on tiptoe, a lamp stealthily climbs
The dark, where an alley comes to a stop.
A mad shoemaker—”lame upon a seat,
Staring at apparitions in a pit,
Diligently stitches shoes to fit the feet
Of God, whose surname is—”The Infinite.

Blest the toil from whose
    Creative power and might
Materialise such shoes
    Amid such a silver night!

God of the clouds, God of the morning dew,
Take this bountiful present from my hand,
Lest you injure your feet upon the blue
While walking barefoot in the promised land!
Let the spirits, lighting the stars at night,
Say the next day in a cloudy deluge
That there where a shoemaker enters light
The Almighty walks properly shod!

Blest the toil from whose
    Creative power and might
Materialise such shoes
    Amid such a silver night!

You gave me, God, a crumb of existence,
Which is enough for me the whole way through—”
Forgive that mid the shade of indigence
I can give you nothing, save a shoe or two.
In stitching there’s nothing except stitching,
So let’s stitch for as long as we can!
In living there’s nothing except living,
So let’s live until the graveyard’s end!

Blest the toil from whose
    Creative power and might
Materialise such shoes
    Amid such a silver night!

Translated by Leo Yankevich

W mgłach daleczeje sierp księżyca,
Zatkwiony ostrzem w czub komina,
Latarnia się na palcach wspina
W mrok, gdzie już kończy się ulica.
Obłędny szewczyk – kuternoga
Szyje, wpatrzony w zmór otmęty,
Buty na miarę stopy Boga,
Co mu na imię – Nieobjęty!

Błogosławiony trud,
Z którego twórczej mocy
Powstaje taki but
Wśród takiej srebrnej nocy!

Boże obłoków, Boże rosy,
Naści z mej dłoni dar obfity,
Abyś nie chadzał w niebie bosy
I stóp nie ranił o błękity!
Niech duchy, paląc gwiazd pochodnie,
Powiedzą kiedyś w chmur powodzi,
Że tam, gdzie na świat szewc przychodzi,
Bóg przyobuty bywa godnie!

Błogosławiony trud,
Z którego twórczej mocy
Powstaje taki but
Wśród takiej srebrnej nocy!

Dałeś mi Boże kęs istnienia,
Co mi na całą starczy drogę –
Przebacz, że wpośród nędzy cienia
Nic Ci, prócz butów, dać nie mogę.
W szyciu nic nie ma, oprócz szycia,
Więc szyjmy, póki starczy siły!
W życiu nic nie ma oprócz życia,
Więc żyjmy aż po kres mogiły!

Błogosławiony trud,
Z którego twórczej mocy
Powstaje taki but
Wśród takiej srebrnej nocy!