Whoever paints virtue sad, has seen
But little of her charms serene;
E’er pleasantly she smiles nor sighs,
Nor turns aside her lovely eyes.
Naught can the deeps of her calmness stir,
Fortune, misfortune, are alike to her.

In vain mishaps to work her ill
Their poisonous darts make sharper still;
She meets them as the steadfast rock
Receives unmoved the sea wave’s shock
Or as the fire that burns with ardent glow
In gold’s bright semblance more and more will grow.

His country Socrates loved well,
And for its cause drank poison fell,
Nor felt a fear, but strong and brave
To friends beside him counsel gave;
Anitus grumbled in amaze to see
E’en death could not annoy that spirit free.

Why runs he with distracted air?
Why sadly weeps and tears his hair?
He grieves because that has been done
For which no help is ‘neath the sun.
Let him a hundred years lament, ’tis vain;
A farthing’s worth it helps not to complain.

The chain in ages past begun,
Wrought from the world’s swift changes, none;
Can it undo save He whose hand
Linked it together as He planned?
Why grieve then for what is or for what was,
Since all is ruled by just, eternal laws?

Brief are our lives and naught we know
Of the to-morrow. Since tis so,
Why should we borrow care or sour
With needless fears a single hour?
Gold’s worshipers may tremble full of fear,
No cause to tremble have God’s children deal’.

Upon the path with thorns entwined,
Fragrant flowers you’ll also find:
Then let us forward bravely go,
Nor mind a little pain, although
We are stung at times, it is said a wound
Heals quick where roses without thorns are found.

Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski

Kto cnotę smutną maluję
Wiele jój wdzięków ujmuje.
Ona się mile uśmiécha,
í“cz nie zawraca, nie wzdycha;
Wszystkie przygody jednako pojmuje:
Szczęście, nieszczęście, równie ją kosztuje.

Próżno zaostrza swe strzały
Przypadek na nię zuchwały:
Jak skała falą tłuczona.
Burzę swym statkiem przekona;
Albo jak ogień, im bardziéj się wzmaga,
Tóm do piękności złotu dopomaga.

Sokrates pije truciznę
Za to, że kochał ojczyznę;
Wypił i daje bez trwogi
Swym przyjaciołom przestrogi.
Anitus bardziéj miesza się i mruczy,
Ł¹e mu i śmiercią nawet nie dokuczy.

Czego ten biega stroskany.
Rwie włosy łzami zalany?
Za tém mu się płakać zdało,
Co być koniecznie musiało.
Niechaj się jeszcze choćby sto lat smuci,
Na jeden fenig szkody nie powróci.

Łańcuch od wieków związany
Kaźdéj na świecie odmiany;
Ten go przerobić sam zdoła,
Który powiązał te koła.
Na cóż się smucić? Go jest albo było,
Wszystko przedwieczny wyrok niściło.

My bardzo krótko żyjemy,
I nic o jutrze nie wiemy,
Za cóż ten kwasić czas mały!
Nieba nie na to go dały.
Niech niewolników złota strach obleci:
Czego się trwożyć mają boskie dzieci?

Po drodze tkanéj cierniami,
Kwiaty rzucając przed nami,
Idźmy, nie dbając na bole,
Choć nas co czasem ukole.
Tam, powiadają, gdzie bez kolców róże,.
Każda się rana prędko zgoić może.