Homo natus de muliere, brevi vivens tempore &c. (Job 14:1)

Man, birthed in shame, lives very painfully,
Briefly in change, his state on earth, and knows
He, like a shadow, fearful as he grows,
Will perish abandoned by the sun, and die.

And yet, O God, within yourself most high,
At one with what you are, whose glory flows
Endless and happy–you, for praise, impose
Your greed on us, nor human love deny.

Your charity is strange : the Cherubim,
A chasm of understanding, wonders : and
To Seraphim the righteous flame shines dim
Although they burn by it, love’s brightest brand.

Most holy Lord, let us possess no more
Than you would give us and we can restore.

— Translation from Peterkiewicz/Singer

Z wstydem poczęty człowiek, urodzony
Z boleścią, krótko tu na świecie żywie,
I to odmiennie, nędznie, bojaźliwie,
Ginie, od słońca jak cień opuszczony.

I od takiego (Boże nieskończony,
W sobie chwalebnie i w sobie szczęśliwie
Sam przez się żyjąc) żądasz jakmiarz chciwie
Być miłowany i chcesz być chwalony.

Dziwne są Twego miłosierdzia sprawy.
Tym sie Cherubim (przepaść zrozumności)
Dziwi zdumiały i stąd pała prawy
Płomień, Serafim, w szczęśliwej miłości.

O święty Panie, daj, niech i my mamy
To, co mieć każesz, i Tobie oddamy!