I saw thee from my casement high,
And watch’d thy speaking countenance;
With silent step thou glidest by,
And didst not cast a hurried glance
Upon my mean abode nor me.

Then misery smote me,—” but for heaven
I should have fallen scathed and dead.
I blame thee not,—” thou art forgiven;
I yet may hear thy gentle tread,
When evening shall o’ermantle thee.

The evening came,—” then mantling night;
I waited till the full moon tower’d
High in the heaven. My longing sight
Perceived thee not; the damp mists lower’d.
In vain I sought thee anxiously.

Didst thou upon some privileged leaf
My name record, and to the wind
Commit it,—” bid it charm my grief,
Bear some sweet influence to my mind
And set me from despairing free?

Where are the strains of music now,
The song, the dance, that morn and eve
We heard around my house,—”when low
And sweet thy voice was wont to heave
Soft sighs and gentle thoughts for me ?

‘Tis past, ’tis past, and in my heart
Is sorrow, silence in my ear;
The vain world’s wonted smiles depart;
Joy and the springtide of the year,
Fond youth! are scatter’d speedily.

Thou hast not said farewell! no sleep
Shall close my mourning eye,—”the night
Is gloomy now. Go, minstrel, weep!
For I shall weep; and sorrow’s blight
That scathes my heart shall visit thee.

Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski

Widziałam cię z okieneczka, kiedyś przechodził.
Rozumiałam, żeś się ze mną obaczyć godził.
Aleś ty pokoje
I mieszkanie moje
Prędkim minął skokiem,
A na mię, nędznicę,
Twoją niewolnicę,
Aniś rzucił okiem.

Żal mię przejął niesłychany, gdym to ujrzała.
Bóg strzegł, martwą zaraz w oknie żem nie została,
Lecz to niebaczeniu
Abo też niechceniu
Twemu przyczytałam;
A wieczornej chwile,
Tusząc sobie mile,
Tylko wyglądałam.

Przyszedł wieczór, mrok mnie nocny w okienku zastał;
Trwałam przecie, dokąd księżyc pełny nie nastał.
A ciebie nie było,
Ani cię zoczyło
Oko moje smutne.
Aniś listkiem cisnął
Aniś słówka pisnął,
O serce okrutne!

Kędy teraz twe usługi, kędy ukłony?
Kędy lutni słodkobrzmiącej głos upieszczony?
Który bez przestanku
Z zmierzchem do poranku
Słyszećeś mi dawał?
Przy nim winszowania
I ciche wzdychania
Lekuchnoś podawał.

Nie masz teraz dawnych zabaw, nie słychać pienia,
Pełne serce tęsknic, uszy pełne milczenia.
Gdzie zwyczajne śmiechy?
Gdzie dawne uciechy?
Niebaczny człowiecze!
Nie wiesz, że pogoda
I godzina młoda
Prędziuchno uciecze.

Przeto, żeś mi nie winszował szczęśliwej nocy,
Nie uznały snu miłego biedne me oczy.
Także ty wzajemnie
Łaskawej przeze mnie
Nocy nie zakusisz,
Lecz przykre niespania
I częste wzdychania
Co noc cierpieć musisz.