Maid of Roxolania fair!
By your lips of roses swear,
Why your lyre’s sublimest tone
Sings the graceful Thelegdon?
‘Tis that noblest passion’s praise,
Merits, aye! the noblest lays.
Light of love whose kindling stream
Shines like morning’s dewy beam;
Not so bright the dawn which shakes
Splendent ringlets when she wakes.
Not so rich her lips of red,
When their balmy breath they spread;
Not so glorious is her eye,
Burning in its richest dye;
Not so modest when her face
Shadows all its blushing grace.
Yet if heaven’s thick-scattered light
Seeks to be more pure, more bright,
‘Tis from her their rays they’ll take;
Goddess of the frozen lake,
Genii of the wintry snow,
Warm ye in her beauty’s glow.
Not the immeasurable sea,
Not the tides’ profundity,
Not the ceaseless years that sweep,
Not the murmurs of the deep,
Shall outlive that maiden pure,—”
Shall beyond her fame endure.
Joyous hours again renew,
Songs of praise and rapture, too.
Maid of Roxolania, praise,
Praise the fair one in your lays.

Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski

Roksolanki ukochane,
Przecz usta wasze różane,
Czemu wasze słodkie strony
Nie brzmią wdzięcznej Telegdony?

Godna jest przedniego pienia
Zacność wiecznego płomienia,
By jej serdeczne zapały
Z Jutrzenką równo gorzały.

Nie tak zorza z jasnej kosy
Rozpościera świetne włosy,
Nie tak wargi swe szarłatne
Wystawia światu udatne,

Jako młoda Telegdona
Pięknym ogniem rozpalona
Od zatajonych płomieni
Oblicze wstydem rumieni.

Lampy rozsiane po niebie,
Jeśli ku waszej potrzebie
Światłości więcej mieć chcecie,
Zaraz od niej zdobędziecie.

I wy, łaskawe boginie,
Które w północnej krainie
Od przykrych mrozów ziębniecie,
Prędko się u niej zgrzejecie.

[…………………………………..
……………………………………]
Ani walne wody, ani
Morskich przepaści otchłani.

Nawet lata nieprzeżyte
I marmory twardo ryte,
Choć żadnej skazy nie znają,
Pamiątki jej nie przetrwają.

Przetoż, śpiewacy ucieszni,
Zaczynajcie nowe pieśni,
I roksolanki pieszczone,
Ogłaszajcie Telegdonę.

Zephyr! that gently o’er Ukraine art flying,
Go and salute my Maryna for me;
Whisper her tenderly, soothingly sighing
“Lo! he has sent these soft accents to thee!”

Why dost thou dwell, my maiden so lonely?
Why dost thou dwell in so gloomy a spot?
Think of the palace of Leopol —” only
Think, my fair maid! though thou visit it not.

There in thy tower is a window, where seated
Often thou sheddest a smile on thy swain,
There have my sighs oft an audience entreated;
Maiden, that window invites thee again.

Lady! the thought of thy absence has shaded
Even the flow’rets with sorrow and gloom;
All the bright roses and lilies are faded,
And my gay orchard is stripp’d of its bloom.

Come, my fair maid, with thy beautiful blushes,
Shine o’er our turrets,—” oh, come for awhile!
Smile on us, lady; oh, smile, though Red Russia’s
Twice-castled towers may deserve not thy smile.

Lo! it expects thee, its lions await thee,
Watching like sentinels fix’d on the height:
Sleepless and eager to welcome and greet thee
When thy fair vision shall dawn on their sight.

Haste, maiden, haste! scatter blessings around thee,
Laughter and wit are waiting thee here;
Courtesies, feastings and smiles, shall be found thee,
Wanderings and wassails to honor thee, dear!

Here we have centered the graces and pleasures;
Come thou, bright lady! inherit them now.
Here Nature pours out her charms and her treasures,
Nothing is wanted, oh, nothing but thou.

Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski

Wdzięczny Zefirze, lecąc śrzodkiem Ukrainy
Nie zapomnij ode mnie pozdrowić Maryny,
Nie zapomnij łagodnym szeptem twego ducha
Tę piosnkę jej zaśpiewać cichuchno do ucha:

“I takeś barzo sobie, moje dziewczę lube,
Umiliła w odległych krajach kąty grube,
Że też do leonowych budynków przezacnych
Bynamniej w sobie tesknic nie czujesz niesmacznych?

Izaż nie wiesz, że alkierz z okienkiem przychylnym,
Z któregoś ty strzelała na mię okiem pilnym,
Którym do ciebie moje zalatały chęci,
Ustawicznie się z twojej niebytności smęci?

Dla ciebie ogródeczka mego bujne zioła
Frasobliwe nadzwyczaj pomarszczyły czoła,
Do ciebie z lilijami fijołki steskniły,
Drzewa niedonoszone płody poroniły.

Hejże, kochana dziewko, pokaż nam swe czoło,
Na którego ozdoby już nie tylko sioło,
Ale i roksolańska stolica dwójgrodna
Zawsze się zapatrować nie zawsze jest godna.

Patrzaj, jako cię z chęcią wyglądają wieże,
Jako lew, który miasta z wysokości strzeże,
Upatrując przyjazdu twego, nieuśpiony
Obraca ustawicznie wzrok na wszytkie strony.

Pokwapże tedy do nas niezwykłym pośpiechem,
Kędy cię trefne żarty z krotofilnym śmiechem,
Zabawy pokojowe, przechadzki pomierne
I panieńskie czekają kompanije wierne.

Tu rozkosz co przedniejsze złożyła swe zbiory,
Tu Cyterea wszytkie przeniosła Amory,
Tu Kupidowie z oczu dziewiczych się snują,
Tu na udatnych wargach strzały swe hecują,

Tu się jako do gniazda wszelkich pociech zlata,
Cokolwiek jest lubości uciesznego świata.
Tu wszytko jest, co tylko mają ruskie kraje,
Oprócz, że ciebie samej jednej nie dostaje”.

I saw thee from my casement high,
And watch’d thy speaking countenance;
With silent step thou glidest by,
And didst not cast a hurried glance
Upon my mean abode nor me.

Then misery smote me,—” but for heaven
I should have fallen scathed and dead.
I blame thee not,—” thou art forgiven;
I yet may hear thy gentle tread,
When evening shall o’ermantle thee.

The evening came,—” then mantling night;
I waited till the full moon tower’d
High in the heaven. My longing sight
Perceived thee not; the damp mists lower’d.
In vain I sought thee anxiously.

Didst thou upon some privileged leaf
My name record, and to the wind
Commit it,—” bid it charm my grief,
Bear some sweet influence to my mind
And set me from despairing free?

Where are the strains of music now,
The song, the dance, that morn and eve
We heard around my house,—”when low
And sweet thy voice was wont to heave
Soft sighs and gentle thoughts for me ?

‘Tis past, ’tis past, and in my heart
Is sorrow, silence in my ear;
The vain world’s wonted smiles depart;
Joy and the springtide of the year,
Fond youth! are scatter’d speedily.

Thou hast not said farewell! no sleep
Shall close my mourning eye,—”the night
Is gloomy now. Go, minstrel, weep!
For I shall weep; and sorrow’s blight
That scathes my heart shall visit thee.

Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski

Widziałam cię z okieneczka, kiedyś przechodził.
Rozumiałam, żeś się ze mną obaczyć godził.
Aleś ty pokoje
I mieszkanie moje
Prędkim minął skokiem,
A na mię, nędznicę,
Twoją niewolnicę,
Aniś rzucił okiem.

Żal mię przejął niesłychany, gdym to ujrzała.
Bóg strzegł, martwą zaraz w oknie żem nie została,
Lecz to niebaczeniu
Abo też niechceniu
Twemu przyczytałam;
A wieczornej chwile,
Tusząc sobie mile,
Tylko wyglądałam.

Przyszedł wieczór, mrok mnie nocny w okienku zastał;
Trwałam przecie, dokąd księżyc pełny nie nastał.
A ciebie nie było,
Ani cię zoczyło
Oko moje smutne.
Aniś listkiem cisnął
Aniś słówka pisnął,
O serce okrutne!

Kędy teraz twe usługi, kędy ukłony?
Kędy lutni słodkobrzmiącej głos upieszczony?
Który bez przestanku
Z zmierzchem do poranku
Słyszećeś mi dawał?
Przy nim winszowania
I ciche wzdychania
Lekuchnoś podawał.

Nie masz teraz dawnych zabaw, nie słychać pienia,
Pełne serce tęsknic, uszy pełne milczenia.
Gdzie zwyczajne śmiechy?
Gdzie dawne uciechy?
Niebaczny człowiecze!
Nie wiesz, że pogoda
I godzina młoda
Prędziuchno uciecze.

Przeto, żeś mi nie winszował szczęśliwej nocy,
Nie uznały snu miłego biedne me oczy.
Także ty wzajemnie
Łaskawej przeze mnie
Nocy nie zakusisz,
Lecz przykre niespania
I częste wzdychania
Co noc cierpieć musisz.

Rosina, while dancing, an orange convey’d,
And promised the garland that circled her head;
I gave her my hand and with love and desire
The orange was turn’d to a ball of bright fire.
It burnt like a coal from the furnace, and made
Its way to my heart, while it fever’d my head.

Rosina, my flame! that fair orange of gold
Has kindled a passion which may not be told.
I have learnt what love is; not Venus the fair,
But the whelp of a lioness fierce in her lair;
She-tiger of Caucasus nurtured to scorn
The hearts that are broken, and souls that are torn.

Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski

Rozyna mi w taneczku pomarańczę dała,
A potem i wianeczek dać przyobiecała,
Ale gdym jej pomagał wesołego tańca,
W ogień się obróciła ona pomarańcza,
Ono jabłko żarzystym węglem mi się stało,
Spaliwszy duszę nędzną, spaliło i ciało.

Ogniu mój, o Rozyno! Prędkom cię zachwycił,
Prędko mi cię na sercu złoty owoc wzniecił.
Teraz wiem, co jest miłość; nie Wenus łaskawa
Spłodziła ją, lecz lwica na pustyni krwawa,
Tygrys, niemiłosierna nad błędnym człowiekiem,
Na Kaukazie szalonym karmiła ją mlekiem.