W dniu 10 maja br. minęła pięćdziesiąta rocznica męczeńskiej śmierci biskupa Józefa Padewskiego, Ordynariusza Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Polsce w latach 1936-1951. Zwierzchnik Kościoła odmówił modlitwę za zmarłego Biskupa:

—žWszech mogący Boże, który sługę Twego Józefa, przez nadanie Mu godności biskupiej postawiłeś w urzędzie spadkobierców kapłaństwa Apostołów, włącz Go —” prosimy —” do tegoż grona apostolskiego i w wieczności. Przyjmij —” prosimy Cię —” nasze modlitwy, które zanosimy za Jego duszę i tak jak Go zaszczyciłeś godnością biskupią na ziemi, tak racz zaliczyć Go do grona świętych Twoich w Niebie. Przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa i z Duchem Świętym żyje i króluje po wszystkie wieki wieków. Amen”.

Józef Padewski urodził się w dni u 18 lutego 1894 roku we wsi Antoniów, powiat Iłża. Jego rodzice byli rolnikami. Wkrótce rodzina Józefa przeniosła się do Starej Wsi koło Bychawy, powiat Krasnystaw. W roku 1905 ukończył on szkołę podstawową i rodzice zapisali go do gimnazjum w Krasnymstawie.

W tym czasie powiat Krasnystaw znajdował się pod zaborem austriackim. Wielka bieda zmuszała wielu ludzi do emigracji za ocean, do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. W 1913 roku wyjechał także 18-letni Józef, przybył do Detroit, gdzie uzupełnił wykształcenie średnie i uczył się języka angielskiego.

W Detroit Józef nawiązał kontakt z parafią Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego. W 1916 roku Józef Padewski rozpoczął studia teologiczne w Seminarium PNKK, a święcenia kapłańskie przyjął on w dniu 16 grudnia 1919 roku z rąk Pierwszego Biskupa PNKK Franciszka Hodura. Ks. Józef Padewski pierwszą Mszę Świętą odprawił w kościele pw. Dobrego Pasterza w Plymouth PA.

Po intensywnej i bardzo owocnej pracy duszpasterskiej w Stanach Zjednoczonych, w listopadzie 1931 roku ks. Józef Padewski przybył do Polski, by pomóc w konsolidacji duchowieństwa i wiernych Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego w Polsce. Początkowo był on pomocnikiem bpa Leona Grochowskiego —” ordynariusza PNKK w Polsce.

W styczniu 1933 roku, na sesji Rady Kościoła w Warszawie, obradującej pod przewodnictwem bpa Franciszka Hodura, ks. Józef Padewski został powołany na stanowisko przewodniczącego Rady Kościoła i administratora PNKK w Polsce. Natomiast w dniach od 17 do 19 czerwca 1935 roku, na II Synodzie PNKK, ks. Józef Padewski został wybrany na biskupa, a w dniu 26 sierpnia 1936 roku otrzymał sakrę biskupią w Scranton. W jego pracy duszpasterskiej w Kraju istotną rolę spełniał periodyk —žPosłannictwo”, ukazujący się od lutego 1932 roku.

Przed wybuchem II wojny światowej Polski Narodowy Kościół Katolicki w Polsce posiadał—”według obliczeń własnych —” ponad 100 000 wiernych, skupionych w 52 parafiach i 12 filiach parafialnych, w których opiekę duszpasterską sprawowało 52 księży. —žW szczególnie ciężkiej sytuacji znalazł się PNKK w latach drugiej wojny światowej i okupacji niemieckiej. Kościół poniósł dotkliwe straty osobowe i materialne, ponieważ część parafii zaprzestała swej działalności na skutek spalenia bądź zburzenia świątyń przez okupanta, część zaś —” z powodu osadzenia księży w obozach koncentracyjnych. Liczba wiernych, ofiar okupacji, jest trudna do ustalenia. Stwierdzono natomiast, że PNKK stracił ogółem 28 procent księży”. Pisze o tym bp Wiktor Wysoczański w artykule pt. Polityka okupanta hitlerowskiego wobec Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego oraz innych Kościołów i związków wyznaniowych chrześcijańskich w latach 1939-1945, opublikowany w —žPosłannictwie”, nr 3-4/1981.

Bp Józef Padewski uratował wówczas nasz Kościół przed całkowitą likwidacją, dzięki osobistym kontaktom ze starokatolickim biskupem z Bonn, Erwinem Kreuzerem (1877-1953). Po trudnych konferencjach bpa J. Padewskiego z władzami okupacyjnymi i sprawdzeniu przynależności Kościoła do Unii Utrechckiej Kościołów staro katolickich, Kościół został dopuszczony do działalności w Generalnym Gubernatorstwie.

Na początku września 1942 roku bp Józef Padewski został aresztowany przez okupanta i osadzony w więzieniu Montelupich w Krakowie, a następnie wywieziony do Tittmoning (Górna Bawaria). Prze bywał tam przez 18 miesięcy. Został uwolniony przez Szwajcarski Czerwony Krzyż w ramach wymiany jeńców wojennych. W marcu 1944 przy był do Stanów Zjednoczonych.

Po zakończeniu wojny, w dniach 26-27 czerwca 1945 roku odbył się w Warszawie ogólnopolski zjazd duchowieństwa —žpod przewodnictwem najstarszego wiekiem i kapłaństwem” ks. Józefa Kwolka (1894 – 1969). Zjazd ten dokonał wyboru nowej Rady Kościoła, której skład został podany do wiadomości Departamentu Wyznań Ministerstwa Administracji Publicznej. Następnie Rada ta skierowała w dniu 14 września 1945 roku do Ministerstwa Administracji Publicznej pismo z prośbą o prawne uznanie Kościoła. Wkrótce Rada Kościoła otrzymała pismo Ministra Administracji Publicznej z dnia 1 lutego 1946 roku, w którym stwierdzono, że —žMinisterstwo Administracji Publicznej uznaje na zasadzie art. 116 Konstytucji z 17 marca 1921 roku Polski Narodowy Kościół Katolicki za publiczno-prawny związek religijny”.

Bp Józef Padewski powrócił do Polski w dniu 20 lutego 1946 roku. Wpłynęło to znacznie na zaktywizowanie działalności duszpasterskiej naszego duchowieństwa.

—žW niedługim czasie jednak w atmosferze stalinowskiego terroru panującego w PRL, bp J. Padewski został aresztowany i osadzony w więzieniu śledczym UB w Warszawie przy ul. Rakowieckiej, gdzie zmarł zamęczony w dniu 10 maja 1951 roku, w wyniku przesłuchań i maltretowania”.