Life is theater, you say, you explain;
Masks and such, and false pretenses;
All entertainment, nothing but a game,
From the openning to the closing –
It is a game!

Life is not theater, these are the facts;
Life is not a colourful masquerade;
Life is difficult, then beautiful once again;
Everything else pales, pales like death!
You and me– theater for two!
You and me!

You — you never shed a real tear.
At most you raise an eyebrow.
Even when things are bad, they’re not bad.
Because you’re playing.

Me — I carry my heart on my sleeve.
My life built upon hardship.
But I am not crippled, only you!

Today an artist’s party, you will certainly go;
Many guests, mingling;
Flirting and drinking, certainly dancing,
Whatever opening will close afterward.
And “bye!”

I will stop in for a moment, until it gets stuffy;
Two vodkas, and I’ll quietly slip out;
I will walk to the fountain and drench myself.
I will walk out, creating a miraculous poem.
You and me– theater for two!
You and me!

You — you never shed a real tear.
At most you raise an eyebrow.
Your happiness is not infectious.
Because you’re playing.

Me — I carry my heart on my sleeve.
My life built upon hardship.
But when I laugh, the whole would laughs with me!

Translation by Dcn. Jim

Życie to jest teatr, mówisz ciągle, opowiadasz;
Maski coraz inne, coraz mylne się zakłada;
Wszystko to zabawa, wszystko to jest jedna gra
Przy otwartych i zamkniętych drzwiach.
To jest gra!

Życie to nie teatr, ja ci na to odpowiadam;
Życie to nie tylko kolorowa maskarada;
Życie jest straszniejsze i piękniejsze jeszcze jest;
Wszystko przy nim blednie, blednie nawet sama śmierć!
Ty i ja – teatry to są dwa!
Ty i ja!

Ty – ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
Nawet kiedy źle ci jest, to nie jest źle.
Bo ty grasz!

Ja – duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz kaleką nie ja jestem, tylko ty!

Dzisiaj bankiet u artystów, ty się tam wybierasz;
Gości będzie dużo, nieodstępna tyraliera;
Flirt i alkohole, może tańce będą też,
Drzwi otwarte zamkną potem się.
No i cześć!

Wpadnę tam na chwilę, zanim spuchnie atmosfera;
Wódki dwie wypiję, potem cicho się pozbieram;
Wyjdę na ulicę, przy fontannie zmoczę łeb;
Wyjdę na przestworza, przecudowny stworzę wiersz.
Ty i ja – teatry to są dwa.
Ty i ja!

Ty – ty prawdziwej nie uronisz łzy.
Ty najwyżej w górę wznosisz brwi.
I niezaraźliwy wcale jest twój śmiech.
Bo ty grasz!

Ja – duszę na ramieniu wiecznie mam.
Cały jestem zbudowany z ran.
Lecz gdy śmieje się, to w krąg się śmieje świat!